Na kolarskich mistrzostwach świata jestem szósty raz z rzędu. Miałem okazję zacząć najszczęśliwiej jak się dało. Od Ponferrady, gdzie Michał Kwiatkowski dwa razy zrobił wszystkich na szaro. Najpierw uciekając na ostatnim podjeździe przed metą, potem przedstawiając na miejskiej imprezie Bartka Matysiaka jako mistrza świata. Matys do tylu zdjęć nie pozował nigdy wcześniej i nigdy później.
W tym samym 2014 roku Tour de France wystartował gościnnie z hrabstwa Yorkshire, gromadząc przy trasie tłumy nie do opisania. Można to odtworzyć na youtubie, można posłuchać tych, którzy tam byli. Na przykład komentatora TVP Sport, a wtedy kolarza ekipy NetApp-Endura, Bartosza Huzarskiego, który mówi o koszmarze. Bo kolarz też człowiek i też musi czasami zejść z roweru za potrzebą. W Yorkshire o dyskretnym jej załatwieniu nie było mowy. Trzeba było prosić kibiców by na moment odeszli, zrobili metr miejsca, zasłonili dzieciom oczy.
Pięć lat później tłumów na razie nie ma, za co po równi odpowiadają deszczowe chmury i rosnąca dramaturgia, te największe emocje szykująca dopiero na koniec mistrzostw. W Ponferradzie było podobnie, choć tam było dużo więcej wiary. Dzień przed wyścigiem elity Kwiatkowski i selekcjoner Piotr Wadecki zebrali zespół na odprawie i powiedzieli, że to jest naprawdę możliwe. Że Michał ma takie nogi, że może zostać mistrzem świata. Potrzebuje tylko odrobiny pomocy. Dostał więcej niż odrobinę.
Teraz na mistrzostwach Kwiatkowskiego nie ma, nie ma też – obym się mylił – tej nadzwyczajnej mobilizacji, by na końcu męczącego dla wszystkich sezonu postawić wykrzyknik. Więcej niż o medalowych szansach słychać o strojach dla polskich kolarzy zamawianych last minute. Nie dziwię się kolarzom, zwłaszcza tym młodym, bez wsparcia sponsorów czy bogatych zespołów zawodowych. To nie są narzekania baletnicy. Wstajesz rano, wyglądasz przez okno, widzisz lejący deszcz. I wiesz, że twoi rywale z Niemiec, Włoch czy USA mają kurki najnowszej generacji, po tysiąc złotych za sztukę. A ty… ty nie wiesz czy dowiozą ci choćby przeciwdeszczówkę. Od razu czujesz się gorszy. Dla głowy to naprawdę ma znaczenia, a to głowa kręci nogami.
Niewiadoma. Idealnie pasuje Kasia na największą medalową nadzieję Polski w Yorkshire. I trasa dla niej, i drużyna też pomoże. A może Maciej Bodnar w środę, w jeździe na czas. Kilka razy był już bardzo blisko medali. No i nie jest – jak nasza młodzież – zależny tylko od niedomagającego związku. Strój do jazdy na czas zamawia sobie sam. Umiesz jeździć… licz na siebie.
Transmisja zmagań w TVP Sport, TVPSPORT.PL oraz w aplikacji mobilnej.
